Dywany ludowe
Wyposażenie perskiego domu wiejskiego składa się tylko z kliku mebli, a dywan jest jednym z ważniejszych przedmiotów w pokoju. Często w domu znajduje się krosno, na którym kobiety tkają dywany na własny użytek, bądź celem uzyskania dodatkowego dochodu. Znajomość rzemiosła przechodzi z pokolenia na pokolenie. Tkacze zazwyczaj mają do dyspozycji jedynie prosty szkic oryginalnego wzoru, co daje im więcej swobody przy pracy. Szorstka przędza nie zawsze pozwala wykonać najbardziej zaawansowane wzory, a wełna, która jest dobrej jakości, jest wiązana mocno celem zapewnienia trwałości dywanu.Dywany, niewiele większe niż dozar (200x140 cm), są często tkane na bawełnianej osnowie, przędzoną ręcznie wełną pochodzącą z własnych owiec i barwione naturalnymi barwnikami, których składniki zostały zebrane przez tkaczy. Ta tradycja i wyczucie kolorów zostały odziedziczone po poprzednich pokoleniach, często nomadów lub półkoczowników.
Dywany ludowe (wiejskie) często są rustykalne i urokliwe, łatwe do rozpoznania i określenia miejsca pochodzenia, jak na przykład Nahawand, Malayer, Tuiserkan. Innym przykładem typowego dywanu ludowego jest dywan Hamadan.
Zdarza się, że ktoś posiadający więcej miejsca w domu zainstaluje większy warsztat tacki i zatrudni kilku tkaczy, którzy zrobią dywan na zamówienie, a lokalny sprzedawca dywanów zaopatrzy tkaczy we wzory i przędzę. Osoba, która organizuje pracę, od czasu do czasu dokonuje inspekcji, czy praca przebiega właściwe. Końcowy produkt bardziej przypomina dywany rzemieślnicze niż ludowe.