Inwestycja

Wielu ludzi myśli o ręcznie tkanym dywanie jako o inwestycji. Jest do pewnego stopnia słuszne rozumowanie, gdyż wartość ręcznie tkanych dywanów często rośnie w miarę upływu czasu. Podstawowym przeznaczeniem dywanów jest jednak to, by były używane jako piękny dodatek do wystroju wnętrza. Niemniej, dywan zakupiony przed laty, starannie pielęgnowany, z pięknymi wzorami i kolorami, z pewnością zwiększył swą wartość od czasu jego zakupu. Dywan ten będzie najprawdopodobniej droższy, niż podobny, młodszy dywan.

Rozwój krajów produkcji dywanów

IRAN Około 90% dywanów perskich jest wytwarzanych w domach jako dodatkowe źródło dochodu. Wśród nomadów, rolą kobiet jest prowadzenie domu, włączając opiekę nad dziećmi oraz tkanie dywanów, które później są sprzedawane na bazarach, podczas gdy mężowie zajmują się trzodą i uprawami. Sytuacja ta jednak powoli się zmienia, gdyż mieszkańcy wsi przenoszą się do miast w poszukiwaniu pracy, a miasta rozrastają się, pochłaniając wioski. W miejscach dawnych upraw budowane są fabryki, a produkcja rolna staje się coraz bardziej uprzemysłowiona. Duża część kultury nomadzkiej zanika, gdyż stają się oni bardziej osiadli. Powodem jest to, że znajdują oni miejsca, w których mogą pozostać na dłużej, co powoduje, że ciągłe podróże nie są już konieczne. Nomadzi powoli przekształcają się w "osiadłych koczowników". Dzisiaj, większość nomadów przemiesza się przy pomocy motocykla lub jeepa, co kłóci się z tradycyjnym obrazem koczownika na wielbłądzie. Podaż dywanów nomadzkich stopniowo spada. Dziś dywany nomadzkie są już rzadkim towarem, który staje się trudny do zdobycia. W przeszłości, nasi kupcy nie musieli dokładać szczególnych starań, by zakupić nawet setkę nomadzkich dywanów na raz. Dziś wyzwaniem jest każdy pojedynczy dobry zakup! Przez ostatnie lata zmniejszona podaż oraz wzrost zainteresowania nabywców spowodowały znaczny wzrost cen (rzędu 500%) prawie wszystkich perskich dywanów. Ma to zastosowanie w szczególności do produkcji małych perskich warsztatów. Perskie dywany są jednak wciąż stosunkowo tanie w porównaniu do ich jakości, z następujących powodów: 1. Dywany perskie są wytwarzane w ramach hobby w domach przez kobiety (jako źródło dodatkowego dochodu) i ich cena nie odzwierciedla faktycznego nakładu pracy włożonego w ich utkanie (na przykład w porównaniu z dywanami Rölakan wytwarzanymi w Szwecji i innych krajach nordyckich). 2. Słabość irańskiej waluty (Rial) zmniejsza efekt wzrostu cen w walutach europejskich.

CHINYPod koniec lat osiemdziesiątych rząd chiński zaczął wspierać rozwój produkcji ręcznie tkanych dywanów w tym kraju, w celu zwiększenia ich eksportu i stworzenia nowych miejsc pracy. Później jednak, gdy Chiny otworzyły się na zachodni kapitał i inwestycje przemysłowe, pojawiły się znacznie bardziej interesujące produkty, które umożliwiły uzyskiwanie większych zysków.Jest to jednym z powodów, dla których wiele osób w Chinach zarzuciło wytwarzanie dywanów, by poszukiwać pracy w przemyśle. Wielu chińskich tkaczy uznało życie w wielkim mieście i pracę w fabryce za lepsze od życia wiejskiego. Standard życia w Chinach znacznie się podniósł, a koszt robocizny wzrósł kilkukrotnie. Państwo przestało wspierać wytwórstwo materiałów tkackich (jedwabiu, wełny, bawełny), a wzrastający popyt ze strony przemysłu tekstylnego spowodował znaczy wzrost ich ceny. Starsi ludzie, którzy zdecydowali się pozostać przy wytwarzaniu dywanów, powoli wymierają. Dziś dywany chińskie są kilkakrotnie droższe niż ok. 20 lat temu.

TURCJA Jeszcze w latach osiemdziesiątych XX wieku Turcja była jednym z największych na świecie producentów dywanów. Rozwój przemysłowy i przemiany społeczne wytworzyły warunki, które spowodowały spadek produkcji dywanów, która w Turcji praktycznie zaniknęła. Prawdziwe dywany tureckie są obecnie bardzo drogie, a dywany sprzedawane w Turcji są w większości przypadków importowane z Indii lub Iranu. Są one masowo sprzedawane turystom, którzy myślą, że kupili oryginalny turecki dywan.

INNE KRAJEW pozostałych krajach produkujących dywany, Indiach, Pakistanie, Nepalu i Afganistanie, następują również przemiany, które najprawdopodobniej spowodują, że w ciągu 10 lat kultura tkania dywanów zostanie zmarginalizowana, a na niektórych terenach całkowicie zaniknie.